Ik ben vooral heel anders gaan kijken naar kunst door de tentoonstelling Double Sexus van Louise Bourgeois en Hans Bellmer. En vooral doordat we er zoveel informatie over gezocht hebben.
Toen ik in het begin twee krantenartikelen uit de NRC en de Volkskrant over deze tentoonstelling las leek deze tentoonstelling me niks. Ik zat met Tessa, Lieke en Mariëlle in een groepje om naar een stad te gaan. Toen we hoorden dat we naar Den Haag moesten en dus naar deze tentoonstelling had ik er niet zo veel zin in. En toen ik op internet wat werk van de twee kunstenaars opzocht schrok het me erg af. Maar we hebben de twee artikelen uit de NRC en de Volkskrant nog een keer goed gelezen en op internet informatie gezocht over de kunstenaars en we kwamen erachter dat Louise Bourgeois en Hans Bellmer allebei een moeilijke jeugd gehad hebben en dat ze hun woede en frustraties die ze hun hele leven nog hadden uitten in hun kunstwerken. Langzamerhand begon ik de kunstenaars en hun kunstwerken te begrijpen en doordat ik het begreep kon ik het ook waarderen.
Ik ben er dus achtergekomen dat het heel belangrijk voor mij is om het verhaal achter een kunstwerk en om het verhaal van de kunstenaar te weten om het werk mooi te vinden of om het in ieder geval te kunnen waarderen.
